In oktober 2018 trouwde ik met mijn nieuwe liefde, en kon ik weer de hele wereld aan. Totdat die wereld in december alweer instortte, toen mijn man de diagnose "zeer agressieve prostaatkanker" kreeg. Je leven krijgt een heel andere wending, alles verandert. Onze liefde was nog vers, en gelukkig ijzersterk. Samen veel gepraat, over gevolgen van optionele behandelingen, en uiteindelijk een keuze gemaakt. Hij was op dat moment in training voor de Marathon in Rotterdam, die hij met zijn 60e nog 1 keer wilde lopen. En dat deed hij, in april 2019 liep hij zijn Marathon, met kanker, 5 dagen later werd hij geopereerd. Het leven is veranderd voor beide, maar we hebben elkaar nog. Mét ups en downs, lichamelijk en psychisch, maar zónder kanker!

Waar wij wel tegenaan zijn gelopen is de nazorg. De klachten waar je na de kanker mee blijft zitten, daar werd wat laconiek mee omgegaan, vonden wij. We voelden ons niet altijd serieus genomen. We zijn er wel voor blijven knokken, en er is nu uitzicht op beter herstel. Daarom vinden wij dat de nazorg beter kan, voor al die mensen die nog met deze ziekte te maken gaan krijgen. En ook daar is geld voor nodig!