Het weer en diens invloed.
17-03-2024 | 12:17 Uur
Terwijl ik dit schrijf is het zondag 17 maart op het middaguur.
Het valt me op dat ik de laatste tijd soms snel down ben en geïrriteerd om kleine dingen. Vooral het weer, net als vandaag zou het een sombere dag worden met veel bewolking en regen.
23 april hebben we weer een colonoscopie om te kijken hoe de snijvlakken eruit zien na de verwijdering van het weefsel van 14 september jongst leden. Normaal ben ik wel eens wat zenuwachtig zo net voor dergelijke onderzoeken of als ik net bloed gegeven heb. Echter nu (en dat is echt voor het eerst) ben ik serieus gestresst en is er weinig wat me die gedachtes laat verdwijnen of op z`n minst naar de achtergrond laat duwen.
Je zou toch zeggen dat na wat ik al allemaal mee gemaakt heb, dit onderzoek maar een peuleschilletje moet zijn. En dat is het natuurlijk ook maar de zenuwen laten me niet met rust.
15 jaar geleden alweer sinds ik mijn eerste diagnose kreeg van Kanker, notabene op de dag dat mijn vrouw na 5 jaar kanker te horen kreeg dat ze volledig hersteld was van nierkanker en dus schoon. 15 jaar leven met een ziekte die letterlijk als een zwaard van Damocles boven je hoofd hangt wat betreft het einde van je leven. In al die jaren ben ik nooit bang geweest dat ooit die dag zou komen, nee die dag komt tenslotte voor iedereen, maar voor mensen met een dergelijke ziekte wordt je er wel bewuster van en word het onderdeel van je dagelijkse leven. Het helpt ook niet als je vervolgens nog tweemaal geconfronteerd word met twee andere vormen van deze ziekte. Nu ben ik vrij nuchter en roep altijd "bang zijn voor de dood zou betekenen dat ik geen leven meer heb". Juist die zin geeft me elke dag moed om juist te gaan leven. De winter en de vele regendagen zijn dan voor mij niet echt een hulpmiddel om aan mijn motto vast te houden.
Maar als ik nu naar buiten kijk zie ik eigenlijk een mooie dag, wel hier en daar bewolking maar de zon komt er toch geregeld door en die tovert heel makkelijk en snel een glimlach op mijn gezicht.
Iedereen of die nu ziek is of niet zou eigenlijk wat meer de kleine dingen in het leven moeten waarderen, gewoon even still staan bij het geluid van een tjirpende vogel of het geruis van gewas in de wind, of (wat ik vaak doe als ik weer even een echte dip heb) als het donker is en de sterren zijn goed zichtbaar in de heldere nacht even gewoon buiten staan of zitten omhoog kijken naar de sterren, het geeft mij altijd een gevoel van hoe klein we eigenlijk zijn en hoe kort een mensenleven is tegenover de tijd die het duurd om het licht van een ster ver weg te kunnen zien hier. Het geeft mij juist een oppepper om iedere seconde van mijn tijd hier ten volle te benutten aan die zaken die ik echt leuk vindt en als een toverspreuk verdwijnen dan ineens al mijn zorgen en stress en kan ik er weer een lange tijd tegen.
21 april is voor mij een uitdaging ook al is het maar 2000meter wandelen, maar ik kijk er enorm naar uit en ben super blij dat ik zelfs na wat ik allemaal al mee gemaakt heb dit nog steeds mag doen en mee maken.
Ik hoop jullie te zien op die dag,..............................
